دارم دق میکنم چه جور فراموشت کنم من

برای تو می نویسم ، شاید این و تو بخونی

روزی مرد کوری روی پله های ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در کنار پایش قرار داده بود. روی تابلو نوشته بود: من کور هستم لطفا کمک کنید. روزنامه نگار خلاقی از کنار او می گذشت ،نگاهی به او انداخت فقط چند سکه در داخل کلاه بود. او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون اینکه از مرد کور اجازه بگیرد تابلوی او را برداشت ،آن را برگرداند و اعلان دیگری روی آن نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت و آنجا را ترک کرد.

عصر آنروز روزنامه نگار به آن محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد کور پر از سکه و اسکناس شده است. مرد کور از صدای قدمهای او، خبرنگار را شناخت و خواست اگر او همان کسی است که آن تابلو را نوشته بگوید، که بر روی آن چه نوشته است؟ روزنامه نگار جواب داد: چیز خاص و مهمی نبود، من فقط نوشته شما را به شکل دیگری نوشتم و لبخندی زد و به راه خود ادامه داد.

مرد کور هیچوقت ندانست که او چه نوشته است، ولی روی تابلوی او نوشته شده بود: امروز بهار است، ولیمن نمیتوانم آنرا ببینم.

دختری بود نابینا که از خودش تنفر داشت ،که از تمام دنیا تنفر داشت و فقط یک نفر را دوست داشت دلداده اش را و با او چنین گفته بود « اگر روزی قادر به دیدن باشم حتی اگر فقط برای یک لحظه بتوانم دنیا را ببینم عروس تو خواهم شد » و چنین شد که آمد آن روزی که…

یک نفر پیدا شد که حاضر شود چشمهای خودش را به دختر نابینا بدهد و دختر آسمان را دید و زمین را رودخانه ها و درختها را آدمیان و پرنده ها را و نفرت از روانش رخت بر بست .دلداده به دیدنش آمد و یاد آورد وعده دیرینش شد : « بیا و با من عروسی کن ببین که سالهای سال منتظرت مانده ام » دختر برخود بلرزید و به زمزمه با خود گفت :

« این چه بخت شومی است که مرا رها نمی کند ؟ » دلداده اش هم نابینا بود و دختر قاطعانه جواب داد: قادر به همسری با او نیست دلداده رو به دیگر سو کرد که دختر اشکهایش را نبیند و در حالی که از او دور می شد گفت :« پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشی »

 به من می گفت اگر از من جدا گردی

                روی با یار دیگر آشنا گردی

                      و من چون غنچه نشکفته در باغ شکوفایی...

                                                         ازاین دوری طاقت سوز می میرم

                                                                     به خود می گفتم او روزی اگر از من جدا گردد

جهان از غم ز هم می پاشد و غم از در و دیوار می بارد

                                       به خود می گفتم او روزی اگر از من جدا گردد

                                                       چو مرغ شب ز داغ درد هجران تا سحر یک شب نمی خوابم

چو مرغ شب ز داغ درد هجران تا سحر یک شب نمی خوابم

                            ولی روزی رسید از هم جدا گشتیم و من دیدم

                                                                 نه او از دوری من مرد

                                                                       نه من از غصه دق کردم

                                                                                          نه دنیا رنگ دیگر شد....

رو تختم دراز کشیده بودم خوابم نبرد
گوشیمو برداشتم

نوشتم: خوابم نمی بره...!!ا
... ......سکوت...
... sms ... ... ...یخ شدم
هیشکی نبود که براش اینو بفرستم...پاک کردم متن رو
چیزی که هزاران بار تجربه کردم !!!ا
خیلی
حس بدیه ! خیلی بد ! بی نهایت بد ! ای کاش خدا موبایل داشت تا میشد اینجور
موقع ها بهش اس ام اس کرد ! خدایا شماره موبایلت رو برام میفرستی ؟

ســــو خــتـــم
چه زيبا! گفتم دوستت دارم !
چه صادقانه پذيرفتي!
چه فريبنده ! آغوشم برايت باز شد !
چه ابلهانه! با تو خوش بودم !
... ... چه کودکانه ! همه چيزم شدي !
چه زود ! به خاطره يک کلمه مرا ترک کردي !
چه ناجوانمردانه ! نيازمندت شدم !
چه حقيرانه! واژه غريبه خداحافظي به من آمد!
چه بيرحمانه! من سوختم

تنهايي یعنی اشک و یعنی لحظه
تنهايي یعنی شعری که پر شده از غصه
تنهايي یعنی سایه، یعنی تردید
تنهايي یعنی عشقی که از تو چشات می دید
... تنهايي یعنی گیتار، یعنی یه دله تبدار
تنهايي یعنی قلبی که میشکنه از تکرار
تنهايي یعنی بی تو، یعنی بیمار
تنهايي یعنی من باز، موندم با همین غمهام
تنهايي یعنی پاییز، یعنی یه دله لبریز
یعنی چشم من بازم، شد از اشک غم سرریز
تنهايي یعنی تیک تاک،یعنی خطای زیک زاک
تنهايي یعنی دنیا!دیدمت!بیا!ساک ساک!!!
تنهايي .....

به یک پلک تو می‌بخشم تمام روز و شب‌ها را
                                                                که تسکین می‌دهد چشمت غم جانسوز تب‌ها را
                                   بخوان! با لهجه‌ات حسّی عجیب و مشترک دارم
فضا را یک ‌نفس پُر کن به هم نگذار لب‌ها را
                                                               به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم!
... .....
تو واجب را به جا آور رها کن مستحب‌ها را
                                   دلیلِ دل‌خوشی‌هایم! چه بُغرنج است دنیایم!
                                                               چرا باید چنین باشد؟... نمی‌فهمم سبب‌ها را....

گفت: سلام!                                             
گفتم: سلام!
معصومانه گفت: می مانی؟
گفتم : تو چطور؟
محکم گفت: همیشه می مانم!
گفتم: می مانم.

روزها گذشت. روزی عزم رفتن کرد.....

گفتم: تو که گفته بودی می مانی؟!

گفت: نمی توانم! قول ماندن به دیگری داده ام .... باید بروم